Dokument o Rodneyu Bingenheimerze, niezwykle szanowanym w branży muzycznej DJ-u, który swego czasu był swoistą wyrocznią w kwestii tego, "czego słuchać należy". Temat - świetny, szwankuje jednak wykonanie. Z pozoru wszystko jest na swoim miejscu: masa wywiadów z gwiazdami rocka, mnóstwo świetnej muzyki. Jednak portret głównego bohatera, jaki wyłania się z tej produkcji, jest w zasadzie nieczytelny. I nie chodzi tu tyle o niejednoznaczność samej postaci, co raczej brak podpory w postaci scenariusza. Miejscami wygląda to trochę tak, jakby twórcy przyłapali bohatera w trakcie jakiegoś poważnego kryzysu i... nie byli pewni, czy wypada skorzystać z okazji czy też nie. Z jednej strony: legenda, człowiek sukcesu, z drugiej: osobnik przerażająco smutny i samotny. Bardziej ponure tony są tu jednak zaledwie sugerowane, autorzy jak ognia boją się drążenia niewygodnych tematów. Po co w takim razie w ogóle je poruszać, skoro nie jest się w stanie zrobić z nich użytku? Największe rozdrażnienie budzą bodaj sceny z udziałem rodziny Bingenheimera - z rozmów z nimi bije sztuczność, upozowanie: sztuczne są uśmiechy, sztuczne usprawiedliwianie się. Ale i w tym przypadku twórcy tematu "nie drążą", w myśl zasady: dobrze jest, jakoś się to sklei. Niestety, "Mayor of the Sunset Strip" właśnie sie nie klei, jest niekompletny, a obok momentów porywających znajdują się takie, które budzą niesmak. Dokument może być przekłamany, może być manipulatorski - wszystko jest dozwolone, dopóki nie złapią cię za rękę - musi jednak nade wszystko, podobnie jak każda fabuła, tworzyć spójna całość. A tego tutaj nie otrzymujemy. Gwiazdka w górę za odrobinę historii kalifornijskiego wkładu w muzykę rockową i zacne "gadające głowy", ale ogólnie - zawód.